วันพฤหัสบดีที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2554

ให้นักเรียนถอดร้อยแก้วในบทประพันธ์ที่ครูให้อ่าน เอาเฉพาะบทประพันธ์ที่ครูกำหนดให้ของแต่ละคน เรื่องรามเกียรติ์

เหลือบเห็นสตรีวิไลลักษณ์
พิศพักตร์ผ่องเพียงแขไข
งามโอษฐ์งามแก้มงามจุไร
งามนัยน์เนตรงามกร
งามถันงามกรรณงามขนง
งามองค์ยิ่งเทพอัปสร
งามจริตกิริยางามงอน
งามเอวงามอ่อนทั้งกายา
ถึงโฉมองค์อัครลักษมี
พระสุรัสวดีเสน่หา
สิ้นทั้งไตรภพจบโลกา
จะเอามาเปรียบไม่เทียบทัน
ดูไหนก็เพลินจำเริญรัก
ในองค์เยาวลักษณ์สาวสวรรค
ยิ่งพิศยิ่งคิดผูกพัน
ก็เดินกระชั้นเข้าไป ฯ

ถอดคำประพันธ์

                หันไปเห็นหญิงที่มีโฉมงดงามใบหน้าก็ผุดผ่องดั่งดวงจันทร์ ปากงามแก้มงามไรผมงามดวงตางามมือ  งามเต้านมงามหูงามคิ้วงาม งามเสียยิ่งกว่านางฟ้ากิริยาท่าทางก็งาม ทรวดทรงก็ดูงาม แม้นลักษณ์มีที่เป็นมเหสีของพระนารายณ์หรือชายาของพระพรหมที่เป็นมเหสีของพระพรหม หรือนางงามใดๆทั้งสามโลกก็มิอาจเทียบได้ยิ่งดูก็ยิ่งรักมากขึ้นไปอีกจากรูปโฉมที่งดงาม ยิ่งมองก็ยิ่งคิดอยากเข้าไปผูกพันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆตัวนาง.
ด.ญ.ปนัดดา     วรต่าย  เลขที่  ๔